mazya aai
मी आईला वंदन केलं
अन थोडं बर वाटलं
काहीस मनातनं दाटलं
अश्रू माझे डोळ्यात साठलं ||१||
आई जी म्हटलं ती माझी जन्मदाती न्हवे
जी नेहमी असायची बाबासाहेबांच्या सवे
सन्मानानं नाव तीच घेयला हवे
रमाई तीच नाव जी आई मनाला भावे ||२||
आठवण आज हि येते आम्हा लेकरांना
दाटून येतात खूप अशा भावना
किती सोसल्या आहेत तिने यातना
करावा लागला आहे तिला खूप संकटांचा सामना ||३||
साधारण गोष्ट न्हवती बाबासाहबांची बायको होणे
पण आमच्या रमाई सारखी भार्या अवघड असे मिळणे
ती जोडी विरळच पुन्हा होणे
आम्ही आत्ता पोरके वाटे सर्व उणे ||४||
कष्ट सोसले बाबासाहेबांच्या शिक्षणासाठी
हट्ट ना धरला कधी मौजेसाठी
पण राबली फक्त बाबासाहेबांच्या प्रेमासाठी
जगली ती फक्त बाबासाहेबांना मोठे होताना बघण्यासाठी ||५||
गवऱ्या शेणी थापल्या तिने
रेल्वे वर दगडी टाकल्या तिने
नेटाने संसार चालवला तिने
अन बाबासाहेबांना आधार ढिला तिने ||६||
जर असती कोण दुसरी तर कधीच मोडली असती
स्वतःच्या हौशेसाठी भांडली असती
जबाबदारी पासून हटली असती
जर का ती रमाई नसती ||७||
ज्योतिबांची ज्योत सावित्रीमाईंनी फुलवली
कित्येक फुल बहरली
कित्येक आव्हान पेलवली
पण ना ती कधी हरली ||१||
महात्मा ज्योतिबा फुलेंची पत्नी ती
सावित्रीमाई फुले आमची आई ती
हो भारताची पहिली मुख्याध्यापिका ती
आजच्या मुलींची प्रेरणा ती ||२||
ना मिळाली असती ज्योतीबांना अशी जोडीदार
किती मानावे सावित्रीमाईचे आभार
सोसला तिने अपमानाचा भार
पण पतीचा होती ती एक कणखर आधार ||३||
ज्योतीबांनी शिकविले सावित्रीमाईंना
अन तिने शिकविले कित्येक बाळींना
ना पटले हे सनातन्यांना
करावा लागला त्यांचा सावित्रीमाईंना सामना ||४||
शिकवण्यांस मुली त्या पडल्या बाहेर
पण भेटला त्यांना दगड गोट्यांचा आहेर
भाग्य लाभले त्याला ते पुणे शेहेर
पूर्ण केले तिने ज्योतिबाचे स्वप्न अखेर ||५||
साथ लाभली काही अंशी काहींची
आत्ता गरज होती उभारण्या शाळेची
अन शिकण्यासाठी मुलींची
अन पाटी अन पेन्सिलची ||६||
शाळेसाठी वाडा दिला एक मुसलमानाने
केली सुरवात शकवण्या अभमानाने
म्हणून सांगतो आहे मी सन्मानाने
सावित्रीमाई नाव हे घ्या मानाने ||७||
Comments
Post a Comment